Bij Frida op de koffie

Lieve allemaal,

Vandaag gingen we bij Frida op de koffie. Hier waren we al eerder geweest, maar toen mochten we niet naar binnen. Achter de intens blauwe gevel schuilt een klein paradijsje, ietwat uitgemolken, dat wel. Het mag de pret niet drukken. Ik vraag me af of Frida dat ook zo in gedachten had; dat ruim 50 jaar na haar dood haar gedachtengoed zo aan het publiek zou worden getoond. Ik kan door 'het merk' Frida heen, ook de schoonheid zien van het huis, het dramatische leven van deze Mexicaans-Duitse kunstenares die leefde vanaf 1907 in de stad. Ze stierf jong, maar dat is jullie ongetwijfeld wel bekend. Ze leidde een turbulent leven; door haar stroeve start (polio) en later een ernstig auto-ongeluk, waardoor ze ook geen kinderen kon krijgen, haar liefde met Diego Rivera en haar uitgesproken politieke voorkeur. Ik vind vooral de minder bekende werken van haar mooi, bijvoorbeeld een stilleven van watermeloenen met de tekst: Viva la vida/ Leven het leven. Ze schilderde het vlak voor haar dood. De tuin is groot en staat vol met palmen, grote bomen met hertshoorn, een waterpartij met mozaïek op de bodem, en het uitzicht op haar voormalige werkplek opgetrokken uit Cantera (vulkanisch gesteente) en grote ramen. De werkplek was grotendeels intact gelaten. Je vond daar in een zee van licht haar schildersezel, kwasten, ingedroogde tubes olieverf, traditionele pre-colombiaanse beeldjes, foto van haar liefde en muze Diego, enzovoort.

Na het museum haalden we een traditionele koffie om de hoek en maakten een praatje met een Mexicaanse jonge vrouw. We schatten haar 22, maar ze was 35! We kwamen met deze vrouw in gesprek, omdat ik me verbaas over het drankgebruik van de Mexicanen. De hoeveelheid die zij drinken, dat zouden ze in Nederland alcoholisten noemen. Elke dag één glaasje Mezcal kan geen kwaad verzekerde de vrouw ons en niet elke Mexicaan drinkt veel. Haar oma was er 101 mee geworden; dagelijks één glaasje van het kostbare destillaat van de agaveplant. Kostbaar, want afhankelijk van het soort agave dat er gebruikt wordt kan het 8 tot 25 jaar duren totdat een plant rijp is. Ik probeer mijn Westerse kijk op het leven een beetje los te laten. Ik bekijk de zaken hier vanuit mijn perspectief en mijn opvoeding, maar dat is mijn waarheid. Hier is het anders. Wij praten meer, hier verzachten ze het leven met een glaasje Mezcal. Porque no?

Het uitkijkpunt in het World Trade Center in het centrum van de stad biedt een uitzicht over de hele stad. Nou niet de hele stad, want een deel is verstopt achter de vulkanen. We gaan met de lift naar de 44ste verdieping. Het gaat heel snel. Voordat je het weet ben je boven. Een geruststellende mededeling hangt aan de muur: bij vuur of aardbeving de lift niet gebruiken. Gelukkig is het gebouw van bijna 200 meter hoog aardbevingsbestendig. Ik denk aan het aardbevingsalarm dat ik vorig jaar hoorde toen ik bij de familie Moreno thuis was. Mama stond nog in de douche en papa ging heel rustig gewoon in de deuropening staan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was en dat is het hier ook. Alles is er op ingericht. Op school trainen ze zelfs voor het geval het noodlot toeslaat. Daar bovenin het, wederom enorme, bouwwerk uit de jaren '70 is een restaurant dat draait. In een uur krijg je tijdens het eten de hele stad voor je kiezen. Ik draai ook een beetje en mijn benen worden een beetje spaghetti als ik te dicht bij het raam ga staan. Jordy leidt ons rond. Samen met Josqui staan ze met hun neus tegen het raam. Ik houd een beetje afstand. Een deken van bebouwing strekt uit tot in de verste verte. Het ligt als een deken gedrapeerd over de hellingen van de vulkanen. Als je zo naar de stad kijkt zie je een fenomeen in plaats van een monster. Dat spreekt me wel aan. Ik oefen in het schrijven over de positieve kant van zo'n megalopolie.