Een gitzwarte historie

Lieve allemaal,

Ik moet even van me af schrijven. Vandaag kreeg ik een inkijk in een stuk van de stad dat je bijblijft. We waren op 'Plaza de los tres Culturas'. Ongelofelijk indrukwekkend. Op deze plek is heel veel gebeurd. Je ziet hier restanten van bouwwerken van de Azteken (tot ongeveer 1520), pal daarnaast een grote kerk uit 1700 van de overheersers (de Spanjaarden) en op de achtergrond de bouwwerken van de nieuwe tijd. Woonflats uit de jaren zestig. De kerk, die is opgetrokken uit de stenen van de (vernietigde) bouwwerken van de Azteken neemt een prominente plaats in op het plein. Buiten dit plein hangt er een heftige energie. Josqui drukte me op hart bij hem in de buurt te blijven. Sommige mensen zijn hier nogal heetgebakerd. Lief lachen heeft dus geen zin. Het is een buurt waar alles te koop is. Op hoeken van de straat zie je vervallen gebouwen met op het dak  stapels restanten van auto's. "Allemaal gestolen", zei Josqui. Je kunt je auto hier dus niet gewoon op straat parkeren, want dan eindigt je auto daar. We gaan dus naar de bewaakte garage. Deze buurt heet Tlatelolco, dat is een Aztekennaam. Op straat vind je veel straatkunst, leuzen en een enkele straatverkoper. Mensen zijn innovatief en overleven op hun manier. Het leven is hier niet voor mietjes. Er rijdt wel wat politie rond. Op 2 oktober 1968 vond hier een afschuwelijke gebeurtenis plaats, uitgevoerd door het leger in opdracht van de toenmalige president. Velen studenten verloren het leven, omdat ze streden voor een beter Mexico. Als wilde dieren opgedreven en omgebracht. Dat gaat door merg en been. Zeker als je de vader van Josqui hoort. Hij kon de schoten op afstand horen. Hij was toen net getrouwd met Josqui's moeder. Verder spraken we op het plein met een nabestaande; een man van begin 70 gok ik. Hij nam ons mee door de buurt, langs de nog staande woonflats (waarover later meer). En verschafte ons toegang tot een woonflat waar de studenten naar toe vluchtten tijdens de aanval. Ze konden geen kant op en verloren hier het leven. De krant sprak de volgde dag alleen over het weer. De man had een getekend gezicht. Alsof er op deze plek nog niet genoeg was gebeurd storten er in 1985 meerdere hoge woonflats in door de aardbeving (Nuevo Léon-gebouw), terwijl zij aan de fundering werkten. De man vertelde dat zijn vrouw hoogzwanger was op het moment van de aardbeving. Er was geen plek in het ziekenhuis. De zon stond al wat laag. Ik merkte dat ik hier niet in het donker wilde zijn. We dankten de man heel hartelijk voor zijn openheid en keerden terug naar het plein. Hier wonen is balanceren op een dun draadje. Deze woonflats zijn gevoelig voor aardbevingen. Je kunt je wel voorstellen wat voor energie hier hangt. Josqui kon zich de paniek in de stad goed herinneren en de zoektocht naar nabestaanden. De zus van zijn moeder heeft om deze reden de stad verlaten en is geëmigreerd naar Amerika. Rond zevenen reden we weer terug naar onze veilige wijk, Lomas de Chapultepec.

Het plein van de drie culturenDe ruïnes van de Azteken en op de achtergrond de kerkDe woonflats

Hij gaf de opdracht..Het monument ter nagedachtenis