Intens allemaal

Lieve allemaal,

Het waren drukke dagen met de familie. Even tijd om aan mijn blog te schrijven was er niet eens. Het is een uitdaging om wat tijd voor mezelf te vinden door het hechte familieleven. Het begin van de week gingen we voor het eerst de stad uit met z'n drie, samen met de broer (Leo) van Josqui naar Jiquilpan in de provincie Michoacán. Deze dagen voelden als heel intens, omdat mijn hoofd al vol zat met alle grammatica, indrukken en emotie door al het nieuwe. Niks is zoals in Nederland! Het oude huis in Jiquilpan van de familie van pa (ten noorden van MC) moest worden verkocht. Daar hangt een enorm lange geschiedenis aan van bijna bijna 80 jaar. Hij vertelde dat hij zeven was toen zijn ouders in het huis kwamen wonen. Een hele familiegeschiedenis heeft zich daar afgespeeld. We gingen een kijkje nemen bij het huis, wat al 20 jaar leegstaat. Een rit van ruim vijf uur door het veelal droge Mexicaanse land, via de groene stomende bergen van Los Azufres (natuurlijke warmwaterbronnen), door La Barca. In dit plaatsje kan je alles krijgen als het om elektronica gaat, maar dan ook alles. Rond negenen arriveren we in bij het hotel Palmira in Jiquilpan. Hier verblijft de familie altijd als ze hier komen. Na het inchecken gaan we direct naar het huis. Een oud mintgroen huis in originele stijl; dus kamers rond de patio met in het midden een limoenboom. De staat van het huis was slecht wist Josqui te vertellen. Hij was eind 2019 binnen geweest om wat onderzoek te doen voor de verkoop. We waren nieuwsgierig om binnen te kijken, maar dat was niet meer verantwoord om naar binnen te gaan. Het dak van het prieel kwam bijna naar beneden, want de houten balken waren op meerdere plekken gebroken. De natuur neemt het over zeg maar. Dat gebeurt vaak in Mexico; oud familiekapitaal wat nooit te koop wordt gezet door de familie door ruzies, laksheid. De plek waar zich ooit een bruisend familieleven afspeelde verandert dan langzaam in een jungle. Nabestaande komen te overlijden en geen haan die er meer naar kraait. In dit dorp kan je veel van zulke huizen vinden. Het huis van de familie heeft een kapot raam aan de straatkant. We keken langs de stalen constructie en het vergeelde gordijn de slaapkamer in. Het was alsof de tijd al die jaren had stilgestaan. Het was ontroerend om te zien, oude ladekastjes die half open stonden, pantoffels naast het bed, een schilderij van Maria aan de muur onder een dikke laag stof. Alsof oma zo ineens was verdwenen. We aten natuurlijk tortilla's bij het kraampje pal voor het hotel. Een oud koloniaal pand met een karakteristieke patio. En daar troffen we wat familieleden geheel onverwacht.

De volgende dag ging Leo aan de slag met de verkoop van het huis. Josqui en ik liepen samen over de overdekte markt in het midden van het stadje, waar de familie ooit een kraam had. Josqui en Leo konden zich nog goed herinneren dat ze meehielpen in de kraam. Het was er smal en hoog en veel spullen kon je alleen bereiken met een trappetje. Een echt oude traditionele markt, waar ik zo van houd. Mooi handgemaakte manden, houten beeldjes, veel groenten, fruit, noten, kaas, vlees, heel veel tortilla's in alle kleuren en maten. Een man loopt met een half varken over z'n schouder de marktkraam in. Ik kijk mijn ogen uit en die Mexicanen ook met zo'n kaaskop in het dorp, de enige denk ik. Op het centrale plein is het gezellig met mannen met snorren en sombrero's. We maken een grote wandeling met z'n drieën door het stadje. Aan de rand van dit stadje is een wijk waar de narco's wonen; kasten van huizen, bedienden, een bos van brommers voor de deur. We nemen even een kijkje bij de bewaakte ingang, maar ik merk dat ik er alleen maar van gruwel. Ik verlang naar mooie natuur en knusse, kneuterige dorpjes met lieve, warme mensen. Dat is hier mijlen ver vandaan.