De Viking en de Latino op avontuur in Mexico deel 2

Lieve allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Het is zondag eind van de middag. We staan aan de vooravond van ons tweede Mexicaanse avontuur samen. Josqui en ik hebben de storm van '21 getrotseerd. Waarin ik me ben gaan beseffen (na de nodige blauwe plekken) dat de ander niet kan redden, alleen maar mezelf. En wat is dat moeilijk zeg; de confrontatie met jezelf! Corona is een snelkookpan. Alle pijn en verdriet moet doorvoeld worden. Er is geen ontsnappen aan. Ik ben nu mijn eigen rots in de branding.

Morgen vertrekt Josqui naar Mexico-Stad. Ik kom later, want nu ik een arbeidscontract heb kan ik niet zo lang weg. Het is ook goed; zo'n reis naar een andere cultuur met een andere familie is intens. Het afgelopen jaar heb ik ervaren wat er gebeurt als ik mezelf te veel wegcijfer op zo'n moment. Mijn natuur is voor de ander zorgen, maar daarbij verlies ik soms de focus op mezelf. De dag begint nu met de vraag waar ik gelukkig van word. Dat is in huis rommelen bijvoorbeeld; wat administratie en werkmail beantwoorden, niet te veel moeten en ook alleen zijn. Verder is de reisverzekering geregeld en hebben we een afspraak gemaakt met goede vrienden (Fer en Olga) uit Mexico. Ik verheug me om ze weer te zien. Er is veel gebeurd het afgelopen jaar; waarbij het hoofdthema was en is je constant verhouden tot de steeds veranderende wereld.

Het is ongelofelijk, maar in Mexico zijn er geen restricties rond Corona. Dat is een verademing en scheelt een hoop regelstress. Ons wacht een warme ontvangst, een aangenaam zonnetje, een kleurrijke keuken en veel natuurschoon. Mijn Spaans ben ik intussen aan het bijspijkeren. Daarvoor heb ik discipline, geduld en rust nodig. Niet mijn sterkste kant. Al tijden neem ik mezelf voor te gaan mediteren en hardlopen, maar ik heb het nog niet gedaan. Er staan al wel hardloopschoenen klaar.

Ik wens jullie allemaal een liefdevol en zonnig 2022. Houd je wereld klein en omring je met gelijkgestemden.