We zijn er weer!

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week in Mexico. Nog helemaal geen tijd gehad om aan m'n reisblog te beginnen. Ik miste het schrijven, dus heb meteen m'n laptop er bij gepakt. Olga en Fer zijn naar yoga en ik ben alleen thuis (in Valle de Bravo) met de vier honden en een kat. Josqui is in de stad. Het is koud buiten, want er is bewolking. De laatste dagen waren Olga en ik samen. Fer was naar de stad om yogalessen te geven en Josqui beklom samen met zijn broer de Pico de Orizaba. Dat is een van de vele vulkanen die Mexico rijk is en 5600 meter hoog is. Bovenop ligt sneeuw. Het is er - 10!! De dagen waren zo relaxed hier; laat opstaan en in alle rust ons ontbijt klaarmaken. Dat begint met fruit en is echt niet te versmaadden, zo lekker die papaja, mango en mijn favoriet guayaba (een guave), een verslaving. Daarbij dronken we altijd een koffie met melk en een lepeltje kokosolie. Als ik met Olga ben eten we altijd heel gezond, hebben we schoonheidsrituelen en praten we over alles in de tuin onder de parasol. Het is een hele goede vriendin van mij geworden, een pareltje. Gister zaten we in de sauna, dat was er ook onderdeel van. Een oase van rust waar een familie een stuk land heeft met kleine huisjes, een voedselbos, bamboeplantage, ecotoiletten, heel veel groen, een schone rivier waar je in kunst dompelen na de sauna. Het leek haast surrealistisch, als uit een film al dat groen in overvloed. Echt komisch, zoals sauna; hutje mutje op elkaar in een klein houten tonnetje dicht tegen de hete kooltjes met allemaal verschillende nationaliteiten. Het was een ervaring op zich.

Even terug naar het begin van de reis. Op 1 februari landde ik in de middag op het vliegveld van Mexico-Stad. Eigenlijk zou ik op 31 januari arriveren, maar de vlucht had bijna een dag vertraging. Jammer, want Josqui was jarig die dag (49 jaar). Het mocht de pret niet drukken, want natuurlijk was het weerzien fijn. Josqui helemaal in zijn element in zijn Mexico. Hij heeft de warmte en de Mexicaanse grond onder zijn voeten echt nodig. En ik merk dat ik de hectiek van Amsterdam direct achter me kan laten. De warme ontvangst van de Mexicanen met omhelzingen van de familie en een traditioneel maal bij El Cardenal op uitnodiging van de familie - restaurant met traditionele gerechten is de start van een nieuw avontuur in het land van de Azteken. Al je zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Na een paar dagen Mexico-Stad reisden we af naar Michoacan (een provincie ten noorden van de stad), Sahuayo, het land van de ouders van Josqui. Ze hebben daar een buitenhuis in de rust, ver weg van de gekte van de megastad. Mama Angelita bloeit op en trekt veel op met haar broers en zussen daar. Ze geniet zichtbaar. Samen met haar zus maakt ze een overheerlijk ontbijt. Ik voel me verwend en ik ben echt deel van de familie geworden. De band met Josqui's moeder is warm en dichtbij. Zonder woorden begrijpen we elkaar. Ze is een vrijgevochten en kritische Mexicaanse vrouw in een zeer conservatieve samenleving. Al 80 jaar runt ze een rijk gezinsleven en ze is zo fit al een hoentje. Ik zie delen overeenkomen met mijn eigen moeder. Het zou best wel eens goed kunnen klikken.

Straks ga ik zelf ook weer terug naar de stad. Josqui is daar al na de beklimming van de vulkaan. Het was loodzwaar voor de benen. We gaan morgen met Olga en Fer naar de oceaan; Chacuhua. Een heel stuk verder naar het westen, dus vliegen, dan collectivo (een taxi voor zo'n 10 personen), boot en te voet. Onze hutjes aan de mangrove zijn al gereserveerd. We blijven daar negen dagen. Het betekent dat we Olga en Fer nu nog niet uit hoeven te zwaaien, maar dat er een deel twee is.