En op de achtergrond hoor je de oceaan

Lieve allemaal,

De dag is alweer bijna om. Josqui ligt al te slapen, want hij was vanochtend in alle vroegte al in de weer. Hij zorgt extra goed voor z'n vader en moeder, want deze (wat primitievere) ervaring is nieuw voor ze. Vlak bij de strandhuisjes is een gezellige buurt met allemaal eetcafés, barretjes, kleurrijke stalletjes met lokale waren.  De muziek staat altijd aan en de Mexicanen zijn altijd vrolijk en vriendelijk. Daar deed Josqui de boodschappen; wortelsap en warme broodjes. De huevos y frigoles werden bezorgd. Wat een feest! Josqui wilde daarna meteen de zee in. Meestal duurt dat wel wat langer, want onderweg worden er altijd veel gezellige praatjes gemaakt. Zoals ik hem ken, altijd bakken met energie. Ik ben wat langzamer. Moet me ook wat beter insmeren voor de Mexicaanse zon. Ik met factor 30+ en Josqui met factor kokosnoot. We gingen voor een wandeling naar het andere strandje ten noorden van ons verblijf. De oceaan was heel woest, dus helaas konden we alleen tot onze kuiten het water in. Er was niemand aan het zwemmen en dat is een goede graadmeter natuurlijk. Onderweg kwamen we een aardige Amerikaanse vrouw tegen met twee honden. Ze was al wat ouder en overwinterde hier samen met haar twee honden. We hadden het onder andere  over het beeld wat men over het algemeen heeft van Mexico en haar inwoners. Dat is vaak negatief in Amerika en men is daar bang. Celeste (zo heette de vrouw) zei dat haar vriendinnen haar waarschuwden om hier heen te komen. 'Zou je dat wel doen? Straks wordt je omgebracht of overvallen!' Zij had alleen maar goed ervaringen hier; de mensen zijn aardig, behulpzaam, het eten is heerlijk, natuur overweldigend en het klimaat heel aangenaam in de winter. Het is hier nu winter en het is niet stikheet. Op de achtergrond hoor je altijd de oceaan. Het is een kalmerend geluid en wiegt je zo in slaap. Nadat we Celeste hadden uitgezwaaid liepen we verder over de rotsen en tussen de palmen om bij het volgende strandje te komen. In de hoop dat we daar konden zwemmen. Onderweg mooie uitzichten over de oceaan. De foto's zal ik binnenkort delen, die staan op de telefoon van Josqui. We liepen over het gebaande pad, want er werd gewaarschuwd voor slangen en schorpioenen. En dat zijn niet zulke lieverdjes. Het volgende strand heet Malpaso. De golven zijn er net zo woest als op ons strand. Er zijn een paar mensen die een boekje lezen in de zon. Een Mexicaanse jongen vertelt over de dieren die hier leven. Hij wees ons een nest aan met geroofde schildpadeieren. De vogels, kleine groene papegaaien, in de boom er vlak bij waren de daders. Ik sluit de roofvogels die je overal ziet ook niet uit. We zagen de kleine ingedroogde schildpadjes tussen de schalen in de brandende zon liggen. Dat is de natuur! Gelukkig legt een schildpad heel veel eieren om zo haar overlevingskansen zo groot mogelijk te maken. Op veel plekken aan de kust worden de nesten nauwkeurig in de gaten gehouden en gemonitord. Dat stelt mij gerust. We besluiten weer terug te keren naar ons vertrouwde oord. Pa en ma zaten tevreden in de zon. Ze zien er ontspannen uit. Josqui kan z'n geluk niet op. Na het eten, bij traditioneel restaurantje in het dorp, komt er een eind aan een hele bijzondere en ontspannen dag.