Even de kiezen op elkaar

Lieve allemaal,

Dit kleine paradijsje gaan we bijna verlaten. Morgen vliegen we weer terug naar Mexico-Stad. We hebben een ceremonie van het jongste nichtje van Josqui. Ze gaat de kerk trouw beloven. Ik word er niet heel blij van, maar het hoort echt bij de Mexicaanse cultuur. De familie is in alle staten. Ze zijn al lang met de voorbereidingen bezig. Mexico is één van de meest religieuze landen ter wereld. Het katholieke geloof in Mexico nu (iets van 95% van de bevolking) is een versmelting van het traditionele inheems geloof met het katholieke geloof dat de Spanjaarden in 1500 meebrachten. Ik kan niet helemaal begrijpen waarom hier zo veel mensen de kerk aanhangen. De Spanjaarden kwamen hier bijna de hele inheemse bevolking uitroeien en zetten enorme kerken bovenop de bouwwerken van de volkeren die hier eeuwen de scepter hadden gezwaaid. Daarbij is heel veel kennis en kunde verloren gegaan. Onbegrijpelijk, maar zo is dat vaak gegaan in de geschiedenis. Ik vraag me af wat hier in de geschiedenisboeken staat. Wisten jullie trouwens dat de Basiliek van Guadalupe in Mexico-Stad is het op een na grootste christelijke bedevaartsoord ter wereld is? Ik niet. Maar goed, die ceremonie, we gaan gewoon en houden we ons koest. Om toch een subtiel tegengeluid te geven willen wij haar iets meegeven van ons geloof, het geloof in moeder aarde en de zorg daarvoor. Van ons krijgt ze dus een plant en een kaart met een mooie boodschap. Wat een verschil tussen Josqui en zijn familie. Het is letterlijk een wereld van verschil. Ik ben blij met zijn op blik op de wereld en liefde voor de natuur.

Zo raakten we vanochtend in gesprek met een kunstenaar, Enrique heet hij. Hij beschildert hier twee vissersbootjes. Gister hadden we hem al gespot, een jongen achter in de twintig met halflang krullend haar en oorbellen. Een opvallende leuke alternatieve verschijning in dit paradijs, wat nu opvallend rustig is. Volgende week is het vakantie in Mexico, dus dan is het weer alle hens aan dek voor de staf hier. Enrique had even pauze voordat hij zijn schilderproject kon afmaken, omdat er eerst nog walvissen moesten worden gespot met de bootjes. Hij had iets anders opvallends; op zijn buik had hij een enorm verdikt litteken. Hij vertelde dat hij zes jaar geleden in Puebla (150 km ten ZO van Mexico-Stad) was overvallen. Toen hij de overvaller zei dat hij geen geld had werd hij in zijn zij gestoken, waarbij ook zijn navel en alles op de route werd doorboord. De dader had zo veel schade aangericht dat hij in coma raakte. Alsof een engel op zijn schouder waren de hulpdiensten snel ter plaatse en in no time lag hij op de operatietafel. Hij genas wonderwel en leerde veel van deze afschuwelijke ervaring. Pluk de dag, elke dag! Een mooie ziel is deze kleurrijke kunstenaar, zonder haatdragend of verzuurd te zijn geraakt door deze hartverscheurende gebeurtenis, maakt hij kleurrijk werk uit het leven gegrepen. De dader van deze laffe daad werd helaas nooit gepakt, maar Enrique vertelde dat hij de jongen had vergeven. Hij liet ons zijn kunstwerken zien. We kochten een afdruk van een linosnede en deelden ons ontbijt met hem. Tijd voor onze ochtendduik. Jos en ik praatten nog even na. Zo kan het lopen in het leven.

Er gebeurt hier iets interessants voor ons hutje. Er komt net een oude man bedelen om geld. Hij heeft een briefje in zijn hand waarop staat dat hij slecht ziet en hoort en dat hij geld nodig heeft. Hij komt dan heel dicht bij je staan zonder iets te zeggen in de hoop dat je geld geeft. Normaal ben ik daar gevoelig voor. De man loopt ook al moeilijk, dus ik strijk vaak met mijn hand over mijn hart en geef een hulpbehoevende een paar duiten. Alleen dit keer reageerde ik niet. Was er een beetje klaar mee. De eigenaar van deze plek, een alleraardigste man Prudencio komt met twee sinaasappels aanlopen onder het mom 'als je eten geeft, geef je leven.' De man kijkt er naar en schut zijn hoofd. Prudencio loopt weer terug de keuken in. De man druipt af.