Het is alweer maart...

Lieve allemaal,

Waar ben ik gebleven? De laatste keer dat ik schreef is alweer even geleden. We vertrokken ruim een week geleden uit Valle de Bravo ten westen van Mexico-Stad. Daar verbleven we bij Fer en Olga. In die korte tijd bouwden we een hechte band op met ze en met alle beesten op het erf. Een van de zeven pups was op mij gefocust. De grootste en de dikste. Hij was zwart. 's Ochtend als ik arriveerde bij het huis dan beet hij me vriendelijk in mijn kuiten. Na een tijdje was hij dapper genoeg om me op te wachten voor de tent waar Josqui en ik sliepen. Je smelt natuurlijk van zo'n beest en ik ben er ook nog eens gevoelig voor. Ik had hem zo meegenomen naar NL, maar als je zijn vader zag dat wist je dat dat geen optie was. Hij is een grote zwarte labrador, die onmogelijk drie trappen omhoog kan worden getild. Voor degenen die het niet weten; wij hebben een klein appartement op de derde etage in Amsterdam. In de toekomst willen we een hond, maar dan moeten we eerst anders wonen. Iets om over te dromen..

Na Valle de Bravo keerden we weer terug naar de grote stad, maar kort. Twee nachten en daarna verder naar Oaxaca (spreek uit als: Whahaka). Ik moet in mijn geheugen graven, omdat we alweer zo veel hebben beleefd. Oaxaca is geen pueblo magico (magisch dorp), maar werelderfgoed (de binnenstad). Dat is maar goed ook, want het stikt er van de mooie, oude, koloniale gebouwen die beschermd moeten worden. De stad ligt in een vallei op 1500 meter hoogte in de Zuidelijke Sierra Madre. Dit is de grootste bergketen in het land. Mexico bestaat bijna geheel uit berggebied. Het is het land met de meeste bergen op Afghanistan na. Een immens land met veel verschillende soorten overweldigende landschappen. En dat verandert soms heel snel. Toen we met een busje op weg waren naar Mazunte (vanaf San Jose del Pacifico), waar we nu tot 19 maart blijven, veranderde de omgeving ineens naar dicht bos en daarbij ook het klimaat. Van koele berglucht naar warme jungle met hoge luchtvochtigheid, ik zweette de pan uit!

Oaxaca (de Juárez) ligt vlak bij de Zapoteekse vindplaats Monte Albán. De stad Oaxaca werd in 1532 als Antequera de Oaxaca door de Spanjaarden gesticht op de plaats van de Azteekse plaats Huaxyácac. De overheersing van de oude beschavingen grijpt me aan. Wat is er veel kennis vernietigd en wat zijn er veel bijzondere bouwwerken met de grond gelijk gemaakt! Alsof dat nog niet genoeg is, is dit gebied ook geteisterd door grote aardbevingen in 1854, 1931 en 1999. Je vindt daarom alleen laagbouw hier en allemaal heel kleurrijk. Een opluchting na al die lelijke hoogbouw in Mexico-Stad. Aan het Zócalo, het centrale plein, vind je de kloosterkerk van Santo Domingo de Guzmán uit 1570 met een museum met kunstschatten uit Monte Alban. De kloosterkerk is van binnen helemaal bekleed van bladgoud! Je weet niet wat je ziet.

Een bezoek aan het archeologische Monte Alban mocht niet uitblijven. Het is een prachtige plek boven op een berg. Het was de hoofdstad van de Zapoteekse cultuur. Zij zijn de oorspronkelijke bewoners van de deelstaat Oaxaca. Je vindt er de ruïnes van de bouwwerken; een groot centraal plein met onder andere terrassen, dammen, kanalen en piramides. Het moet er zo mooi uit hebben gezien in de tijd dat oude beschavingen hier leefden; kleurrijke vogels, dieren, water en heel veel groen. Los van de mensenoffers die werden gemaakt natuurlijk.

Ondertussen wordt er gezongen en getokkeld op de Ukelele. We zitten aan het strand voor ons mini huisje. De kippen scharrelen rond, ook katten, honden, lieve Mexicanen met grote snorren. Zij bewaken dit gebied, waar alles nog idyllisch is. Er zijn drie families op dit stukje kust die zorgen dat het hier zo blijft. Ik ben blij. Josqui geniet intens van de oceaan. De golven zijn rustig, want worden gebroken door de rotsen die iets achter de branding liggen. Er zit hier veel wild; krokodillen, leguanen tot schildpadden, walvissen en dolfijnen. Vanochtend hebben we een boottocht gemaakt en dolfijnen en een Sardena gezien. Dat is een walvisachtige. Ook voor hen is het een tropisch paradijs.