The middle of nowhere

Lieve allemaal,

Een land zo groot als Europa. Ik kan me moeilijk een voorstelling maken van de grote van dit land, maar als je zo over verschillende staten vliegt zie je eindeloze vlakten met bossen, bergen, woestijn, nog meer bossen en dorpen en steden. Dat deden we donderdag 9 februari. We vlogen van Mexico-Stad naar Chihuahua in de gelijknamige staat. Het is de grootste staat van Mexico met voornamelijk heel veel bergen, groen, woestijn en kou. De temperaturen zijn extreem; in de nacht kan het -10 graden zijn en overdag wel 25. Je zit hoog en vaak waait het, daarom draag je de hele dag een jas of een dik vest en een muts of een pet. Het volk dat er woont heet Tarahuamara. Ze spreken een andere taal en leven in de woestenij met alles dat het brengt. We hebben al kennis gemaakt me ze. Ze zijn gekleed in opvallend kleurrijke klederdracht. Het is prachtig, schilderachtig. We kunnen er nog een puntje aan zuigen in Nederland.

Gister toen we in Chihuahua landden zijn we meteen op de bus gestapt naar Creel. We kwamen in de loop van de avond aan na een bustocht van zes uur door de wildernis, maar ook door kleine, rustige karakteristieke dorpen. Het was deels donker tijdens de reis en je zag een soort mist hangen, wat een mysterieuze sfeer gaf. Dit werd veroorzaakt door de vele houtvuurtjes tegen de koud. Men heeft hier niet van centrale verwarming gehoord, wel van gaskacheltjes overigens. Zo houden ze zich warm samen met een dik vest, col en muts. Onderweg stapten mensen uit de regio in en uit. Dat is leuk om te zien.

De buschauffeur kende veel van de passagiers, want hij bleek al zeker 25 jaar de route te rijden. Hij reed als een kamikaze, maar ik heb afgeleerd om me druk te maken over het risico. Ze zijn acrobaten in het verkeer! Zelf kwam hij ook uit deze regio. Vol trots wees hij naar de plek langs de weg waar hij zijn eigen paradijs had in het groen met zijn geliefde en kinderen. In dit gebied kan het weer extreem zijn; hij had meegemaakt dat een er periode van drie weken een meter sneeuw lag. Je kon geen kant op. Het voordeel was wel dat de aarde daarna zo gehydrateerd was dat alles als paddenstoelen uit de grond schoot. Je kunt hier makkelijk leven van het land, want beneden in de rivier zit vis er groeien avocado's, chili's, citroenen, mango's. Ook honing is er in overvloed. Josqui maakte een uitgebreid praatje met deze buschauffeur. Alles passeerde de revue; zo kwam hij er ook achter wat we echt niet mochten missen nu we hier waren; de treinreis ' Chihuahua del Pacifico' dwars door de bergen naar de oostkust. Het is een adembenemende treinrit langs ravijnen. Eerst maar eens lekker slapen in een super knus hotelletje; Las Herraduras in Creel. We waren de enigen en het was stil op straat met hier en daar een bescheiden lampje. We deden het gaskacheltje even aan en toen het warm was kropen we in bed. Buiten was het al flink afgekoeld. Verwachting voor de ochtend: -5 op z'n minst. Met thermo-shirt en muts kropen we dicht tegen elkaar aan.