Het is rustig..

Lieve allemaal,

Het is rustig op zaterdagavond. Mijn reistas ligt open in de woonkamer. Het is nog vijf nachten slapen. Ik ben ongekend rustig voor deze derde grote reis naar de andere kant van de oceaan. Ik ga donderdagavond naar Mexico. Ik ga alleen en word opgehaald op het vliegveld van Mexico-Stad door Josqui. Hij is daar dan al ruim twee weken. Bij zijn ouders thuis geniet hij onder andere van het familieleven, zijn houtbewerkingscursus, goede gesprekken met zijn broer en het weerzien met oude schoolvrienden. We hebben vrij weinig contact door het tijdsverschil, maar het voelt oké. Hij is altijd dichtbij. We hebben samen een jaar weer heel wat beleefd. De aanleiding van alle onstuimigheden die er waren was het cultuurverschil. Ik merk dat we ons bewuster worden van ons eigen gedrag; trauma's en oude patronen. Ik heb ook vaak gedacht dat we het niet zouden redden, want er is zo veel. Tegelijk is er ook veel liefde. Ik wist toen ik Josqui ontmoette, dit is voor lang. Onze rugzakken zijn gevuld, maar dat is goed. We praten over de inhoud, huilen, drinken een glas wijn (of twee), vliegen elkaar in de haren en omarmen elkaar weer. Er is een stevige basis gelegd. Daarbij ga ik ook meer van mezelf uit; de focus is eerst op mezelf. Het afgelopen jaar ben ik veel sterker geworden, weerbaarder en tevreden met waar ik sta. Over het algemeen natuurlijk; soms vliegt het me aan en is alles k*t, maar dat is normaal. Net het leven.

Volgende week donderdag 2 februari om 22.25 vlieg ik met Aeromexico naar Ciudad de Mexico. Vanaf dan kunnen jullie weer regelmatig mijn reisverslagen lezen. Het bijzondere is dat we deze keer naar het hoge noorden van Mexico gaan. Hier zijn de Barrancas del Cobre of de Koperen Ravijnen. Dat belooft wat. Het is er koud!