Vanmiddag vliegen naar een nieuw avontuur

Lieve allemaal,

Toch nog inspiratie om te schrijven. Het leven gaat langzaam over van Mexico naar Nederland. Ik neem er de tijd voor. In mijn buik een knoop al een paar dagen; omschakelen is niet mijn sterkste kant, maar hier leer ik het wel. Ik ben nog steeds een gevoelige ziel, ondanks al het confronterende en extreme dat ik heb gezien. Ik realiseer me goed dat het leven in Nederland goed is; zo'n georganiseerd land met sociale zekerheid, kleine steden, veel water en een kalmer volk. Dat laatste is zo belangrijk voor je gevoel van veiligheid. We maakten tijdens deze reis regelmatig kennis met agressie, alsof je de duivel in z'n ogen kijkt. Dat is iets wat je heel snel wilt vergeten. Terug naar de veilige familiesetting. We nemen uitgebreid afscheid van de familie. Gisteravond was iedereen hier in huis. Italiaans getafeld met pasta en salade en gepraat over de mogelijk nieuwe woning van de ouders in de binnenlanden, de vastgelopen tanker in het Suezkanaal, ons vertrek en terugkomst, de toekomst van de kinderen (het studeren in Canada). De ouders van Josqui willen graag buiten de stad wonen voor de rust en het sociale leven. In de stad zit je toch wat gevangen, zeker in coronatijd. Ik geeft ze groot gelijk. Mijn wens voor buiten wonen is alleen maar gegroeid tijdens de reis. Ik heb vriendschappen voor het leven gesmeed. Ze hebben op veel vlakken dezelfde kijk. Wil ik in de toekomst met hen in een community wonen? Het passeert allemaal de revue. Er zijn al plannen gemaakt voor volgend jaar, overwinteren. We willen dan vliegen op Cancun in de provincie Yucatan. De badplaats sla ik over, maar we kunnen de (platte en goed fietsbare) binnenlanden in. 'Fietsbaar' schrijf ik, omdat de hele familie Vroom-Juten al uitgenodigd is hier. En zoals velen van jullie weten, zijn wij bijna geboren op de fiets. Ik zie het nog niet echt voor me, die ontmoeting. Een groter verschil in gewoonten en gebruiken kan ik me haast niet voorstellen. M'n eigen moeder die in de make-up en haarlak gaat voor een kerkelijke ceremonie. Dat is echt ondenkbaar. Tegelijk is het ook een mooie uitnodiging om zo veel mogelijk bij jezelf te blijven en je authenticiteit te bewaren. Ik heb er mee geworsteld, omdat het zo overheersend is. Onbewust, want de bedoelingen zijn altijd goed en liefdevol. Ik hoef geen gepoleist leven, maar een leven met de nodige uitdagingen, zodat je weerbaarder wordt en minder snel van de wijs raakt.