Geen water

Lieve allemaal,

Gisteravond zijn we aangekomen in Valle de Bravo bij Fer en zijn vriendin Olga na een busreis van ruim twee uur vanuit de stad. Olga is een aardige vrouw, werkt als psycholoog en we hebben veel dezelfde idealen. Dat maakt me heel blij. Ik vertelde eerder dat ze ongeveer acht maanden geleden de grote stad hebben ingeruild voor dit mooie dorp, een pueblo magico. Daar heb je er heel veel van in Mexico. Helaas heeft deze regering alleen de geldstroom voor het onderhoud van deze dorpen stopgezet. We focussen ons op 2023 de volgende verkiezingen. Een andere zorg is het water. We zitten zonder water, omdat een rijke stinkerd met heel veel land al het water van een waterbron heeft gebruikt om zijn tuinen groen te houden. Het is onbekend of hij zich daar bewust van is. Dat als zijn dorpsbewoners dankzij hem een primitief leven leiden. Het is een uitdaging om te leven zonder water. Behalve een paar 10 liter flessen voor consumptie en minimale afwas hebben we niks. Mijn zorg is nu, waar laten we onze grote boodschap? Ik denk dat we een gat graven in de tuin.

Een plek midden in de natuur. Een walhalla voor mij. Ik kom helemaal tot rust. Er lopen hier kippen rond en heel veel honden. Fer en Olga hebben tien honden. We hebben Thea, die nu onze tent bewaakt en Guera (blondine). Zij is de moeder van zeven monsters, die het huishouden domineren (voeren en heel veel kak opruimen). Guera heeft een man (een zwarte labrador) en een gezwel aan haar tepel. De kinderen kan ze niet meer voeden. Ze zijn nu bijna zes weken en ze eten (gelukkig) vast voedsel. De moeder moet rennen voor haar hongerige kroost, want ze jagen op haar. Ze loopt met een kap om haar hoofd rond, arm dier.

In het kleine huisje gebeurt alles. Fer geeft yogales en Olga doet haar therapiesessies met haar cliënten. Josqui bereidt een Mexicaans ontbijt en ik schrijf aan mijn blog. De Nederlandse les van Jos begint zo en Olga en ik gaan dan (ongewassen) het dorp in. Ik houd van dit primitieve leven.